Ένα υπόμνημα για την αποδοχή
Όλ@ θέλουμε να είμαστε ευτυχισμέν@. Το να κάνουμε πράγματα που μας ικανοποιούν, μας γεμίζουν, δίνουν νόημα στη ζωή μας, είναι σίγουρα κάτι που συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση.
Τι γίνεται όμως με εμάς τους ίδιους; Μπορεί κάποι@ να νιώθει ευτυχισμέν@ αν δεν νιώθει ο εαυτός τ@; Και, αν αυτ@ που είμαι δεν είμαι εγώ, πώς περνάω τη μέρα μου νιώθοντας ξέν@ μέσα στο ίδιο μου το σώμα; Μπορεί να γεννήθηκα ψηλ@ και να ήθελα να μη με ρωτάνε τι καιρό κάνει εκεί πάνω. Μπορεί να γεννήθηκα κοντ@ και να ήθελα να μη με αποκαλούν τάπα. Μπορεί να γεννήθηκα στην Ασία και να μη μου αρέσουν τα σχιστά μάτια.
Κάποια πράγματα αλλάζουν, κάποια όχι. Τα παραπάνω αλλάζουν, αλλά δύσκολα. Όπως και να έχει, δε χρειάζεται να παλεύουμε για αυτό. Μπορούμε απλά να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε και να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, με όποια δεδομένα έχουμε. Και μόλις μάθουμε να αποδεχόμαστε ποι@ είμαστε, μετά μπορούμε να κάνουμε το ίδιο και για όλους τους άλλους ανθρώπους γύρω μας. Ιδιαίτερα τους πιο σημαντικούς μεταξύ αυτών.
Γιώργος Νικολάου