Η ύπαρξη διαφωνιών ή εντάσεων μεταξύ ενός ζευγαριού είναι κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο. Τις περισσότερες φορές έχουν μικρή ή και καθόλου επίδραση στα παιδιά. Ωστόσο, δεν ισχύει το ίδιο για εντάσεις που είναι συνεχείς, έντονες και παραμένουν άλυτες. Ακόμα και αν οι εντάσεις αυτές πραγματοποιούνται σε διαφορετικό χώρο από εκείνο που βρίσκονται τα παιδιά, γίνονται συχνά αντιληπτές από τα ίδια.
Το φαινόμενο του “μαλακομαγνήτη”, μάλλον το έχετε ακούσει μεταξύ σοβαρού και αστείου. Από urban legend, μέχρι μεταφυσικό αστείο, η ιδέα ή παρατήρηση ότι κάποιοι άνθρωποι “έλκουν” προβληματικούς συντρόφους, σαν μαγνήτες, δεν είναι κάτι σπάνιο.
Συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο; Και, αν ναι, είναι μια άδικη μεταφυσική κατάρα που κουβαλάνε κάποιοι στους ώμους τους, ή κάτι πιο λογικό και κατανοητό;
Πολλοί γονείς έχουν σκεφτεί πόσο ωραίο θα ήταν να μπορούσαν να εξηγήσουν στα παιδιά τους, με απλό τρόπο, πώς λειτουργεί το ανθρώπινο μυαλό, τι είναι τα συναισθήματα και τι σημαίνουν. Ακόμα και πολλοί ενήλικες έχουν ευχηθεί να καταλάβαιναν οι ίδιοι καλύτερα τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι τους. Το 2015, λοιπόν, αυτές οι ευχές εισακούστηκαν και κυκλοφόρησε η ταινία κινούμενων σχεδίων Inside Out (Τα μυαλά που κουβαλάς), με την βοήθεια των ψυχολόγων Paul Ekman και Dacher Keltner. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας λαμβάνει χώρα μέσα στο κεφάλι της Ράιλι, μίας 11-χρονης που μετακομίζει με τους γονείς της σε άλλη πόλη. H ταινία μας δίνει την ευκαιρία να δούμε “εκ των έσω” τι αισθάνεται η Ράιλι στην προσπάθειά της να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα.
Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε πιο πολύ από ποτέ την εποχή της ανθεκτικότητας. Εξυμνείται η σωματική, ψυχική και νοητική δύναμη. Οι άνθρωποι κάνουν το καλύτερο που μπορούν ώστε να φτιάξουν σώματα που αντέχουν, ψυχές που δεν πονάνε και εγκεφάλους που δεν είναι δέσμιοι προβλημάτων. Τόσο σε επίπεδο επίσημης γλώσσας, όσο και στο επίπεδο της καθημερινού λεξιλογίου, φαίνεται να επικρατεί μία αφήγηση που θέλει τους ανθρώπους σκληροτράχηλους, δυναμικούς, που να βασίζονται μόνο στον εαυτό τους και αυτό να είναι αρκετό. Θαυμάζουμε αυτούς που τρέχουν την κούρσα της ζωής με υψηλές ταχύτητες.
Στην Ελλάδα εδώ και αιώνες μαίνεται ένας πόλεμος εναντίον των συναισθημάτων: “μην ανησυχείς”, “μη θυμώνεις”, “μη στενοχωρείς τη μανούλα”, “δεν κλαίνε οι άντρες”, “ -Τι έχεις; -Τίποτα”.
Δε μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας. Δε μας το διδάσκουν στο σχολείο. Δεν το ενισχύουν στην οικογένειά μας. Συνήθως το αντίθετο. Πρακτικά, το γνωρίζουν ελάχιστοι.
Και τότε; Τι είναι αυτά που νιώθουμε και λέμε ότι είμαστε πολύ συναισθηματικοί; Γιατί σίγουρα, κάτι συμβαίνει μέσα μας!
Ο Πίτερ Παν είναι ένα αιώνιο παιδί, το οποίο ζει κολλημένο σε έναν υπέροχο κόσμο, όπου όλα είναι εφικτά, αρκετά μακριά από τις ευθύνες των ενηλίκων. Η Γουέντι, ούσα το μεγαλύτερο παιδί μιας οικογένειας, είναι από τη φύση της υπεύθυνη, υποστηρικτική, φροντιστική και δοτική.