Ο όρος ghosting προέρχεται από το αγγλικό ghost, που σημαίνει φάντασμα, και επιλέχθηκε για να περιγράψει την περίπτωση στην οποία κάποιος εξαφανίζεται από τη ζωή μας σαν φάντασμα. Το ghosting είναι όταν κάποιος τελειώνει μία “σχέση”, σταματώντας κάθε επαφή απότομα και χωρίς να δώσει εξήγηση γι’ αυτή του την απόφαση. Παράλληλα, αγνοεί τις προσπάθειες του άλλου να επικοινωνήσει μαζί του.
Το φαινόμενο του “μαλακομαγνήτη”, μάλλον το έχετε ακούσει μεταξύ σοβαρού και αστείου. Από urban legend, μέχρι μεταφυσικό αστείο, η ιδέα ή παρατήρηση ότι κάποιοι άνθρωποι “έλκουν” προβληματικούς συντρόφους, σαν μαγνήτες, δεν είναι κάτι σπάνιο.
Συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο; Και, αν ναι, είναι μια άδικη μεταφυσική κατάρα που κουβαλάνε κάποιοι στους ώμους τους, ή κάτι πιο λογικό και κατανοητό;
Όταν έρχεται το θέμα των σχέσεων στο τραπέζι το ερώτημα πόσο κοντά πρέπει να είμαστε, έχει δύσκολη απάντηση. Ποιο είναι το υγειές κοντά; Οι έννοιες εξάρτηση, αυτάρκεια και «αλληλεξάρτηση» χωρίζονται από πολύ λεπτές κλωστές, που είναι δύσκολο να ορίσουμε εκτός και αν πάρουμε ακραία και πολύ ξεκάθαρα παραδείγματα. Ωστόσο εκεί που συμβαίνει η ζωή, τελειώνει ο ορισμός κι αυτό είναι εύκολο να μας μπερδέψει ή και να μας παγιδεύσει.
Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει κι εσείς, αλλά είμαστε κακοί ακροατές! Θα μπορούσε κάποιος να μας πει και ξερόλες μερικές φορές. Όταν κάποιος κοντινός μας εκφράζει κάτι, μια σκέψη, κάτι που νιώθει, ένα πρόβλημα, νιώθουμε την ανάγκη να απαντήσουμε. Παρότι αυτό δεν είναι αφύσικο, δεν είναι πάντα καλό. Κάποιες φορές, ο συνομιλητής μας, ο φίλος/η φίλη μας, ο/η σύντροφός μας, θέλει απλά να πει κάτι, χωρίς να απαντήσουμε. Και εκεί, τα πράγματα γίνονται δύσκολα και για εμάς και για τον απέναντι. Γιατί κατευθείαν πετάγεται από μέσα μας έτοιμη η απάντηση!
Με το που ερχόμαστε σε αυτό τον κόσμο μαθαίνουμε να επικοινωνούμε, με το κλάμα, με τις κινήσεις, με τις λέξεις. Ο τρόπος, ο χρόνος και ο χώρος όμως, καθώς και το “τί” επικοινωνούμε, είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση.
Από μικροί βλέποντας το όποιο περιβάλλον μας να επικοινωνεί μαθαίνουμε τους αποδεκτούς, τους “σωστούς” για το συγκεκριμένο περιβάλλον τρόπους. Εκεί αναπτύσσουμε και τους πρώτους μας μηχανισμούς, που θα μας ακολουθήσουν στη ζωή μας. Τι μπορεί λοιπόν να πάει στραβά στην επικοινωνία;
Έχουμε μία εύκολη τάση να κολλάμε ετικέτες σε ανθρώπους και να τους κρίνουμε μέσα από αυτές. Η εκάστοτε βαρύγδουπη ετικέτα τείνει να αποκρύπτει ή να μειώνει την αξία των υπολοίπων ιδιοτήτων του ατόμου και να περιορίζει την ύπαρξή του σε αυτήν την μια ετικέτα που “καταβροχθίζει” οτιδήποτε άλλο. Γιατί; Γιατί επιλέγουμε να βλέπουμε το δέντρο, χάνοντας έτσι το δάσος;