Όρια μέρος 2ο: πώς μπορώ να τα θέσω;

Όρια μέρος 2ο: πώς μπορώ να τα θέσω;

Όρια μέρος 2ο: πώς μπορώ να τα θέσω;

Γράφει η Βασιλική Τσώνου

Στο πρώτο μέρος της συζήτησης για τα όρια ασχοληθήκαμε με την χρησιμότητά τους και το γιατί αξίζει μία προσπάθεια για να καταφέρουμε να χτίσουμε οριοθετημένες σχέσεις. Πάμε τώρα να δούμε με ποιους τρόπους και με ποια εργαλεία μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Πώς μπορώ να βρω τα όριά μου και να τα θέσω;

Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να μη θέλουμε να απογοητεύσουμε τους άλλους και στην προσπάθειά μας να τους ευχαριστήσουμε, να χάνουμε την αυθεντικότητά μας και να καταλήγουμε δυσαρεστημένοι. Υπάρχουν πράγματα που μπορεί κανείς να κάνει για να μη συμβαίνει αυτό; Γίνεται να είναι όλοι ευχαριστημένοι; Για αρχή, πάμε να δούμε πώς εσείς μπορείτε να μάθετε να θέτετε όρια, προκειμένου να αντλείτε ικανοποίηση από τις σχέσεις στη ζωή σας:

  • Εμπιστεύομαι τα συναισθήματά μου/Αυτοπαρατήρηση:

Αν νιώθουμε ότι κάτι δεν μας αρέσει, μας προκαλεί αρνητικά συναισθήματα και γενικά δεν μας ‘’κάθεται’’ καλά μέσα μας, αυτό πρέπει να το λάβουμε υπόψη μας. Δίνουμε πολύ βάση στο πώς νιώθουμε σε κάθε κατάσταση και αλληλεπίδραση, παρατηρούμε τον εαυτό μας και δεν αγνοούμε αυτό που μας λέει.

  • Θέτω συγκεκριμένους στόχους:

Είναι καλό να θέτουμε κάποιος μικρούς για αρχή στόχους, όσον αφορά τις επιθυμίες μας. Όταν γνωρίζουμε ακριβώς τι θέλουμε να κάνουμε, με ποιον τρόπο και πότε, είναι πολύ πιο εύκολο να θέσουμε όρια και να δώσουμε προτεραιότητα στις ανάγκες μας. 

 

  • Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τα συναισθήματά του:

Όταν αρνηθούμε κάτι σε κάποιον, είναι πιθανό να θυμώσει ή να απογοητευτεί. Αυτό μας προκαλεί ενοχές, νιώθουμε άσχημα και μετανιώνουμε που μιλήσαμε. Δεν οφείλουμε όμως να ευχαριστούμε τους άλλους, ούτε και είμαστε υπεύθυνοι για το πώς θα αισθανθούν. Ο καθένας πρέπει να είναι σε θέση να διαχειρίζεται το πως νιώθει και δεν είναι δική σας δουλειά το να αλλάζετε γνώμη και να ξεπερνάτε τα όριά σας, μόνο και μόνο για να νιώσει ο άλλος καλά.

  • Δεν δικαιολογούμαι, ούτε απολογούμαι:

Όταν παραθέτουμε τις επιθυμίες μας και τραβάμε τη γραμμή μας, δεν πρέπει αυτό να μας κάνει να αισθανόμαστε ότι πρέπει να δικαιολογήσουμε με κάποιον τρόπο γιατί το κάνουμε. Το ‘’όχι’’, το ‘’δεν θέλω’’, το ‘’δεν είμαι εντάξει με αυτό’’ είναι πολύ ξεκάθαρες δηλώσεις. Επίσης, δεν πρέπει  να ζητάμε συγγνώμη, αν ο άλλος νιώσει άσχημα λόγω των ορίων που θέσαμε. Είναι προσωπικό μας δικαίωμα να τοποθετούμαστε και διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από τους άλλους. Αν ο άλλος στεναχωρηθεί επειδή αρνηθήκαμε σε κάτι, είναι δική του ευθύνη να το διαχειριστεί και εμείς δεν πρέπει να απολογούμαστε, γιατί δεν φταίμε σε κάτι.  

  • Σταθερότητα και συνέπεια:

Όταν θέτουμε όρια, πρέπει να έχουμε στο νου μας, να το κάνουμε σταθερά και ανελλιπώς. Δηλαδή, αν μια φορά μας ενοχλήσει κάτι και το πούμε και την επόμενη φορά που θα συμβεί το ίδιο, αλλά φοβηθούμε και δεν μιλήσουμε, είναι λάθος. Πρέπει ο άλλος να πάρει το ίδιο ‘’μήνυμα’’ κάθε φορά, για να κατοχυρωθεί ότι αυτή η συμπεριφορά που σας ενοχλεί. Οπότε, δεν παραλείπουμε να θέτουμε όρια, ακόμα και αν φοβόμαστε. Δεν κάνουμε ‘’εκπτώσεις’’ στα θέλω και την ποιότητα ζωής μας. 

  • Ανοιχτή παράθεση επιθυμιών:

Όταν αισθανθούμε, ότι υπάρχει μια διαφοροποίηση ανάμεσα σε εμάς και στον άλλον, όσον αφορά τα όρια του καθενός, εκεί πρέπει να τα βάλουμε κάτω και να μιλήσουμε. Με ήρεμο τρόπο, με σαφήνεια και με σεβασμό, μιλάμε στον άλλο γι’ αυτά που θέλουμε και του εξηγούμε μέχρι που φτάνουν τα όριά μας. Αυτό το οφείλουμε και στον εαυτό μας, για να μας προστατέψουμε, αλλά και στον άλλο, επειδή έτσι είμαστε ξεκάθαροι μαζί του.

  • Διάθεση επαναπροσδιορισμού και όχι άκαμπτη στάση:

Το να θέτουμε τα όριά μας δεν είναι εγωιστικό, αλλά δεν πρέπει να είμαστε πάρα πολύ αυστηροί επειδή φοβόμαστε ότι μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο. Τα όρια μπαίνουν στις σχέσεις για να αρχίσουν αυτές να λειτουργούν καλύτερα, πατώντας σε ένα σταθερό έδαφος ειλικρίνειας και σεβασμού. Ας προσέξουμε λοιπόν, όταν εκφράζουμε στον άλλον τις επιθυμίες μας, να μην είμαστε απόλυτοι, αλλά να αφήνουμε στον άλλον περιθώριο να αντιληφθεί αυτό που του λέμε. Διεκδικούμε, αλλά αφήνουμε στον άλλο προσωπικό χώρο και χρόνο. Με διάθεση κατανόησης και από τις δύο πλευρές, είναι πιο εύκολο να τεθούν νέοι όροι και η σχέση να αρχίσει να λειτουργεί καλύτερα. 

Γιατί μπορεί να δυσκολευόμαστε να θέσουμε όρια;

    • Φοβόμαστε τη σύγκρουση
    • Νιώθουμε ενοχές
    • Δεν έχουμε μάθει να το κάνουμε 
    • Έχουμε χαμηλή αυτό-εκτίμηση
    • Δεν έχουμε αυτογνωσία

Παραδείγματα οριοθέτησης

‘’Έλα να βγούμε έξω, σε παρακαλώ, θα περάσουμε τέλεια:’’

Πώς βάζω όρια: Σ’ ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση, αλλά δεν είμαι διαθέσιμος/η σήμερα.

‘’Λοιπόν, εγώ πιστεύω ότι πρέπει να κάνεις αυτό, εκείνο και το άλλο σε αυτή την περίπτωση.’’

Πώς βάζω όρια:  Ξέρω πως με αγαπάς και ότι θέλεις το καλό μου. Θα προτιμούσα να με στηρίζεις με το να με ακούς και όχι να μου δίνεις συμβουλές. Αυτό χρειάζομαι τώρα.

‘’Έλα, μίλα μου για το πώς νιώθεις. Πες μου τι έγινε!’’

Πώς βάζω όρια:  Δε νιώθω έτοιμος/η να μιλήσω για αυτό το θέμα ακόμη. Θέλω σε πρώτη φάση να το επεξεργαστώ μόνος/η μου.

‘’Ήρθα να πιούμε έναν καφέ!’’

Πώς βάζω όρια: Θα προτιμούσα να με ειδοποιείς πριν έρθεις στο σπίτι μου.

‘’Συγγνώμη, αλλά αυτό που μου είπες μου ξέφυγε και το είπα σε κάποιον!’’

Πώς βάζω όρια: Όταν μοιράζομαι κάτι μαζί σου, θέλω να μένει μεταξύ μας και όχι να το συζητάς με άλλους.

Συμπερασματικά

Τα όρια είναι πολύ σημαντικά, καθώς μας βοηθούν να είμαστε αυθεντικοί και να διαφοροποιούμαστε από τους άλλους. Χάρη σε αυτά, αναπτύσσονται σχέσεις σεβασμού και εγγύτητας και μας βοηθούν να σχετιζόμαστε με τους άλλους σε ένα υγιές πλαίσιο. Ας πάρουμε λοιπόν ‘στα σοβαρά τα ” θέλω” μας και τα ‘’όχι’’ μας. Μέσα από εξάσκηση, θα μάθουμε με τον καιρό να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας και να τον προστατεύουμε. Αυτή άλλωστε, είναι μια από τις πιο σημαντικές μορφές αυτοφροντίδας. 

1 Comments Hide Comments

Comments are closed.